برخی لحظه‌ها به‌شدت تعیین کننده هستند؛ مثل ماجرای ایستادن سحر امامی در استودیو و جسارت ستودنی‌اش که تبدیل شد به نماد و غروری زیبا را به جامعه تزریق کرد.
سحر امامی که تا قبل از آن به‌دلایل مختلف چهره‌ای ملی محسوب نمی‌شد و بسیاری نسبت به مواضع و نوع اجرایش انتقاد داشتند با آن شهامت بی‌نظیر ظرف چند دقیقه به چهره‌ای ملی تبدیل شد؛ خودجوش پروفایل‌ها تغییر کرد؛ منتقدانش او را ستودند و تصویرش با آن ایستادگی، شد یکی از نماد‌هایی که جامعه در آن روز‌های پرالتهاب نیاز داشت تا شجاعت ایرانی را به رخ دنیا بکشد.
تصویری که به درستی در خاطر ما حک شد باید همان‌طور دست نخورده و بی‌آلایش بماند. نگرانی جدی این است که سحر امامی را به جای آن لحظه تاریخی، جور دیگری به‌یاد بیاوریم؛ یعنی با مراسم‌های فرمایشی و تقدیر‌هایی که خرج کردن بی‌دلیل او برای برخی نهاد‌ها و چهره‌هاست.
